Opowiadanie

Na chodnik w szybkim tempie upadały płatki śniegu. Ludzie nie zwracali uwagi na osoby, które mijali. Ja sama pędziłam jak szalona, aby nie spóźnić się na autobus, który w tej samej chwili podjechał na przystanek, biegłam ile sił w nogach, aby zdążyć na czas. Udało się, zdążyłam, stanęłam koło mężczyzny z dużym brzuchem, byłam pewna, że gdyby nie jego brzuch w autobusie zrobiłoby się więcej miejsca. Na następnym przystanku wsiadło trzy razy więcej ludzi niż wysiadło, ja zostałam popchnięta przez pana z brzuchem aż pod samą szybę. Przykleiłam wzrok za okno w autobusie i myślałam, o wspaniałych świętach, o ludziach zakochujących się podczas świąt Bożego Narodzenia, z zamyślenia wyrwał mnie głos dobiegający z mojej prawej strony.

-Co się tak uśmiechasz do tej szyby, widzisz tam coś ciekawego? – zapytał chłopak

-Tak, żebyś wiedział, że widzę tam dużo ciekawych rzeczy.- odpowiedziałam z pogardą

-W takim razie opowiedz mi co tam widzisz, bo dla mnie nic ciekawego tam nie ma.- spojrzałam w oczy chłopaka, jego brązowe, cudne oczy.

-Wybacz, nie udzielam takich informacji nieznajomym. – powiedziałam uśmiechając się.

-Jestem Filip, a Ty jak masz na imię? -zapytał

-Kornelia- odpowiedziałam

-W takim razie już się poznaliśmy i nie jestem nieznajomym, możesz powiedzieć mi co tam widzisz.

-Niestety nie mogę. –powiedziałam

-Dlaczego? – zapytał chłopak

-Bo na mnie pora, muszę przecisnąć się przez ten tłum ludzi i wysiąść, do zobaczenia, może kiedyś.

-Do zobaczenia- powiedział chłopak, a ja sama podjęłam próbę wydostania się w autobusu, udało mi się w porę, zanim kierowca zamknął drzwi. Szłam w stronę swojej szkoły, myślałam o tym co tak naprawdę rzeczywiście widziałam za oknem i dlaczego ten chłopak tak mi się spodobał. Weszłam do szatni, zdjęłam wierzchnie ubranie i poszłam do swojej klasy, jak zawsze zajęłam miejsce koło swojej jedynej i najlepszej przyjaciółki Dominiki, zaczęłam rozpakowywać torbę.

-Coś ty taka szczęśliwa?- zapytała Dominika, bałam się właśnie tego, że ona zapyta się właśnie o to.

-Wydaje ci się, jestem taka jak zawsze.- opowiedziałam, udając, że w ogóle jej pytanie nie zrobiło na mnie wrażenia.

-Nie jesteś taka jak zawsze, jesteś inna, wesoła, pozytywna i uśmiechnięta, tu chodzi o chłopaka, co nie? –no to teraz wpadłam, nie chciałam jej niczego mówić, ale musiałam.

-Tak poznałam fajnego chłopaka w autobusie ma na imię Filip, bardzo miły, trochę pewny siebie, ale coś mnie w nim pociąga.

-Tak myślałam, ze maczał w tym palce jakiś chłopak-powiedziała Dominika. Chciałam jeszcze chwile z nią o tym pogadać, ale w tym samym momencie weszła do klasy nasza wychowawczyni i tak czy inaczej musiałam przestać rozmawiać.

Ani Dominika, ani ja nie poruszyłam już tematu chłopaka w autobusie, ale każdego dnia, prócz czwartków, ja i Filip widywaliśmy się w tym samym autobusie, o tej samej godzinie i rozmawialiśmy, o nas, szkole, życiu, rodzicach i wszystkim innym, mogłam mu się ze wszystkiego zwierzyć. W czwartki nawet nie miałam ochoty jeździć autobusami, właśnie dlatego, że jego nie było, znaliśmy się już dobre dwa miesiące, ale pewnego dnia on już się nie pojawił w autobusie, nie pojawił się też na następny dzień, ani za miesiąc, po prostu już go nie było, nie wiem dlaczego, czy aby po prostu miał dość mnie i dlaczego nie mógł mi wyjaśnić co tak naprawdę się stało.

-Czym ty się tak przejmujesz? –zapytała Dominika, kiedy siedziałam pochłonięta wyłapywaniem oznak wiosny za oknem w moim pokoju

-Tym, że jego już nie ma...-powiedziałam.

-Wiesz, tak to już właśnie jest ludzie przychodzą i odchodzą, czasem po prostu nie chcą wyjaśniać nam wielu rzeczy i bez niczego wolą po prostu zniknąć z naszego życia, ale wiesz co ci powiem?- powiedziała Dominika

-Co takiego? Zapytałam

-Prawdziwa przyjaźń taka jak nasza, zawsze będzie istnieć, bez względu na wszystko, a Filip, nie był tego wart.

-Masz rację, zachował się jak dupek, nie napisał nawet dlaczego zerwał naszą znajomość, nie powinnam się nim przejmować, co Ty na to, żeby wyjść na duży puchar lodów i rozpocząć wspaniale pierwszy dzień wiosny?

-Jak najbardziej jestem za!- powiedziała Dominika i obie dziewczyny ubrały się i wyszły w stronę rynku poszukując przyjemnej kawiarni.

Takie pisane na szybko, niestety :/

Miłego weekendu :p